Lijmverbindingen in de architectuur
Er bestaat een groeiende interesse in het maken van lijmverbindinigen in roestvaststalen constructies. Het gaat daarbij dan vooral om plaatmateriaal waarbij het vermogen van lijm om ongelijksoortige materialen met elkaar te verbinden (bijvoorbeeld bekleden van kernmateriaal), terwijl dit zonder ontsierende mechanische verbindingen aan het zichtbare oppervlak plaats kan vinden. De meeste ervaring is tot op heden vergaard met betrekking tot bekleding binnenshuis, waar het milieu dus betrekkelijk vriendelijk is, en met specialistische toepassingen zoals het verbinden van buizen en pijpen voor waterbehandelingsinstallaties en in chemische procesfabrieken.
Ontwerpoverwegingen
Lijm kan aanzienlijke economische constructieve voordelen bieden boven conventionele verbindingsmethodes. Aan het gebruik kleven echter ook nadelen. Lijm is vaak zwak onder trekbelasting, zeker vergeleken met lasverbindingen, maar sterk onder afschuiving en druk. Belaste lijmverbindingen vragen een doordacht ontwerp. Gespecialiseerde literatuur kan hierin als leidraad dienen [ 1, 2].
Lijmsoorten
Er zijn tal van technische lijmen beschikbaar. Een juiste selectie en specificatie zijn essentieel en er zal specialistisch advies moeten worden ingewonnen. Technische lijmen kunnen in vier hoofdgroepen worden onderverd~eld:
- Epoxy: deze lijm bestaat uit een epoxyhars en een reactief hardingsmiddel. Deze lijm wordt gebruikt voor grote onderdelen waarbij vulvermogen van de lijmspleet, sterkte, kruip, vocht en wee~stand tegen hoge temperaturen worden geëist.
- Polyurethaan: dit is een isocyanaathars waarbij dezelfde hardingsmiddelen worden gebruikt als bij epoxies. In tegenstelling tot epoxies hardt deze lijm snel uit. De lijm is echter zwakker en gevoeliger voor vocht dan andere constructielijmsoorten. Ze worden vaak gebruikt voor het lijmen van grote sandwichpanelen.
- Fenol/resorcinol: dit waren de eerste constructieve lijmen en men komt ze zelden tegen buiten de vliegtuigindustrie en...