Verspanen van roestvast staal
Verspanen van roestvast staal beperkt zich hoofdzakelijk tot lange producten, terwijl boren, frezen en tappen vaak wordt toegepast op vlakke producten. In laatstgenoemde gevallen gaan deze bewerkingen vooraf aan het mechanische verbinden met behulp van schroeven, bouten of klinknagels. Verspanen is in het algemeen een vormgevingsproces waarbij materiaal wordt weggenomen met behulp van snijgereedschap. Het gemak waarmee dit kan worden gedaan hangt naast andere zaken of van het te bewerken materiaal. Hieruit vloeit het begrip van verspaanbaarheid voort.
A.J. Schornagel
Inleiding
In het geval van roestvast staal werd verspaanbaarheid lange tijd van bijkomstig belang beschouwd, aangezien dit materiaal de reputatie had van moeilijk te verspanen, met name de austenitische typen. Staalfabrikanten hebben echter pogingen ondernomen om deze eigenschap onder controle te krijgen en zijn daarin geslaagd met de ontwikkeling van verspaanbare roestvaststaal-typen, waarbinnen twee klassen zijn te onderscheiden:
- verspaanbare typen waaraan zwavel is toegevoegd;
- verspaanbare typen waaraan geen zwavel is toegevoegd, maar waarbij het zwavelgehalte juist binnen bepaalde grenzen wordt gehouden en waarvan de verspaanbaarheid is verbeterd door een beheerste verdeling van oxide insluitsels.
In beide gevallen zorgt nauwkeurige beheersing van de chemische samenstelling en van het raffinageproces voor de aanwezigheid van niet-metallische insluitsels die spaanbreuk bevorderen en een smerende laag creëren op het grensvlak gereedschap/spaan tijdens verspanen.
Verspaningscriteria
Verspaanbaarheid kan door een groot aantal factoren worden beïnvloed, maar er zullen uit praktische overwegingen slechts die worden beschouwd die makkelijk kunnen worden waargenomen of worden gemeten, zoals spaanbreuk, standtijd gereedschap, verspaand oppervlak (ruwheid) en opgenomen vermogen. De productiviteit zal dan afhangen van de snijcondities en van de rangschikking van het te bewerken materiaal...