NDO met ultrasoon geluid
Niet-destructief onderzoek (NDO) wordt al gedurende vele tientallen jaren beoefend met aanvankelijk zeer snelle ontwikkelingen in het instrumentarium, aangespoord door technologische ontwikkelingen die zich voordeden tijdens de Tweede Wereldoorlog en de daarop volgende defensie-inspanningen. Tijdens de beginperiode bestond het hoofddoel uit het opsporen van fouten.
P.A. Austin en R.J. McLaury
Huidige stand van ultrasoon onderzoek
Als onderdeel van het ontwerpen voor een 'veilige levensduur', was het de bedoeling dat een constructie gedurende zijn levensduur geen macroscopische defecten zou ontwikkelen, waarbij detectie van een dergelijk defect oorzaak werd voor het uit dienst nemen van het betreffende werkstuk. Als gevolg hiervan werden er steeds geavanceerder technieken ontwikkeld op basis van ultrasoon geluid, wervelstromen, röntgenstralen, penetrant, magnetische deeltjes en andere vormen van detectie.
In de het begin van de jaren '70 van de vorige eeuw deden zich twee gebeurtenissen voor die voor een grote verandering zorgden. De voortgaande verbetering van de technologie, met name op het gebied van het detecteren van kleine defecten, leidde tot de onbevredigende toestand dat er steeds vaker werkstukken moesten worden afgekeurd, zelfs als de waarschijnlijkheid van breuk onveranderd was gebleven. Het was ook de tijd waarin de breukmechanica van zich deed spreken, waarmee het mogelijk werd om te voorspellen of een scheur van gegeven afmetingen zou leiden tot een breuk bij een bepaalde belasting als een materiaaleigenschap, namelijk de breuksterkte, bekend was. Andere wetten werden ontwikkeld om de groeisnelheid van scheuren onder wisselende belasting (vermoeiing) te kunnen voorspellen. Met de komst van deze gereedschappen werd het mogelijk om constructies te accepteren die defecten bevatten, zolang de afmetingen van deze defecten maar bekend waren. Dit vormde de basis voor de nieuwe filosofie van 'fail safe' of 'damage tolerant' ontwerpen. Werkstukken met...